Χορός στο εξωτερικό Vol 3: Εμπειρίες ανθρώπων που το τόλμησαν

Όλα τα άτομα που ασχολούνται με τον χορό επαγγελματικά έχουν σκεφτεί έστω και για μια στιγμή τον χορό στο εξωτερικό. Πως θα είναι η εμπειρία, αν θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες, τι κερδίζουν φεύγοντας από την Ελλάδα, αν αυτό το βήμα θα εξελίξει την καριέρα τους. Και αυτές είναι μόνο λίγες από τις αμέτρητες πιθανότητες και σκέψεις που περνάνε από το μυαλό ενός ανθρώπου όταν παλεύει με την απόφαση. Πολλές φορές ένα ερέθισμα ή μια δοκιμαστική εμπειρία, όπως στην περίπτωση της Μυρτούς, μπορούν να σου δώσουν το έναυσμα που χρειάζεσαι για να το τολμήσεις.

Η ιστορία της Μυρτούς Χαλέμη, αποτελεί μέρος μιας σειράς άρθρων με εμπειρίες ανθρώπων που τόλμησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους και να κυνηγήσουν τον χορό στο εξωτερικό. Η συγκεκριμένη, είναι μια ιδιαίτερη αφήγηση, γεμάτη συναίσθημα, χρήσιμες πληροφορίες και συμβουλές. Η Μυρτώ μας αφήνει να την ακολουθήσουμε για λίγο στο εσωτερικό της ταξίδι με προορισμό τα όνειρά της.

ΜΥΡΤΩ ΧΑΛΕΜΗ

Η επαφή μου με τον χορό ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία μέσα από την μουσικοκινητική, τα ερασιτεχνικά τμήματα κι έπειτα τα χορωδιακά σχήματα μέχρι το 2014 που σφυρηλατήθηκε για πρώτη φορά το όνειρο μου να γίνω επαγγελματίας χορεύτρια. Η τότε σχολή μου μας προέτρεψε να παρακολουθήσουμε ένα σεμινάριο χορού στην Βάρνα της Βουλγαρίας (IB International Varna Competition) για να πάρουμε μία ιδέα για τις σπουδές και τον χορό στο εξωτερικό. Για πρώτη φορά είχα καθημερινά μαθήματα 6-7 ωρών και κάθε βράδυ παρακολουθούσαμε ζωντανά τους συμμετέχοντες του διαγωνισμού που ήταν επαγγελματίες χορευτές από όλο τον κόσμο. Ένα ζευγάρι χορευτών από την Κορέα ήταν αυτοί που γέννησαν μέσα μου την ανάγκη να ακολουθήσω τον χορό επαγγελματικά μέσα από την ευαισθησία και την ικανότητα τους να περάσουν στο κοινό συναισθήματα και εικόνες μόνο με την κίνηση τους!

Επιστρέφοντας πίσω είχα ήδη αποφασίσει ότι θέλω να σπουδάσω χορό στο εξωτερικό. Τώρα έμενε μόνο να πείσω και τους γύρω μου. Με περιθώριο λίγων μηνών, ξεκίνησα προετοιμασία εισαγωγής μου σε σχολές του εξωτερικού. Παρόλο που το 2016 έγινα δεκτή σε ένα πανεπιστήμιο της Αγγλίας το Hammond School of Arts, με σπουδές πάνω στο θέατρο, το τραγούδι και τον χορό, δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω λόγω οικονομικής αδυναμίας. Αυτό όμως, ήταν μια προοικονομία του τι θα επακολουθούσε. Εκεί άρχισε το όνειρο να παίρνει άλλη μορφή, καθώς είχε μπει στην εξίσωση και το τραγούδι. Τα επόμενα χρόνια μέχρι και την αποφοίτηση μου από την επαγγελματική, στα 21, ήταν πολύ απαιτητικά όσων αφορά τον προσωπικό μου χρόνο κι την εκπαίδευση μου, μέχρι το σημείο που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω. Πήρα ένα διάλλειμα και κατάλαβα πως τίποτα άλλο δεν μου δίνει περισσότερη ζωή και ευτυχία από τις τέχνες κι έτσι αποφάσισα να δώσω μια ‘’τελευταία’’ ευκαιρία να σπουδάσω στο εξωτερικό, φτάνοντας στο σήμερα.

Η διαδικασία αναζήτησης προγραμμάτων σπουδών, δεν ήταν εύκολη. Στην πρώτη μου απόπειρα βρήκα τις περισσότερες πληροφορίες για πιθανές σχολές από τις δασκάλες του χορού μου και έπειτα online. Οι γονείς μου δεν γνώριζαν αγγλικά οπότε έπρεπε εγώ, με τη βοήθεια γνωστών και φίλων να καταλάβω όλη την γραφειοκρατία για την εισαγωγή μου σε μία σχολή.  Όσον αφορά τον χορό, η επιλογή προγράμματος σπουδών ήταν λίγο πιο εύκολη σε σχέση με την επιλογή σχολής για μιούζικαλ. Στην δεύτερη περίπτωση, επικοινώνησα με φίλους που σπούδαζαν ήδη στο εξωτερικό για να πάρω μια εικόνα για τα πανεπιστήμια και τους καθηγητές και να μάθω εκ των έσω ποια ήταν τα καλύτερα και σε τι κατεύθυνση έδινε βαρύτητα το καθένα, καθώς κάθε σχολή έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά στο πρόγραμμα σπουδών της και άλλο focus. Η διαδικασία για σπουδές στην Αμερική ήταν αρκετά χρονοβόρα, όσον αφορά την γραφειοκρατία και το διαφορετικό σύστημα εκπαίδευσης. Χρειάστηκαν επίσημες μεταφράσεις των πτυχίων μου καθώς και αξιολόγηση/αντιστοιχία των βαθμολογιών μου στις δικές τους κλίμακες, πιστοποίηση της αγγλικής γλώσσας εντός των τελευταίων 2 ετών, έκδοση βίζας στην Αμερικάνικη Πρεσβεία στην Αθήνα και πολλά παράβολα για όλα τα παραπάνω.

Όπως ανέφερα παραπάνω, πάντα είχα μια τάση να φύγω στο εξωτερικό, οπότε δεν ήταν απόλυτη έκπληξη για τον κύκλο μου αλλά σίγουρα δεν το περίμεναν κιόλας. Φυσικά οι κοντινοί μου άνθρωποι στενοχωρήθηκαν που θα έφευγα. Σε αυτό συνηγόρησε και η αβεβαιότητα του πόσο σύντομα θα συνέβαινε. Αλλά, η ενθάρρυνση και η υποστήριξη που έλαβα ακόμη και από απλούς γνωστούς ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ. Αυτό το συναίσθημα της στήριξης που ένιωσα όσο έκανα τις διαδικασίες για να έρθω, αλλά κι έπειτα, όταν έφτασα στην Αμερική, δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Μερικές φορές νιώθω ότι παρόλο που έφυγα τόσο μακριά, το ταξίδι αυτό με έφερε πιο κοντά σε ανθρώπους μέχρι τότε ένιωθα πιο μακριά από ποτέ, παρότι ζούσαμε στην ίδια χώρα.

Την επιλογή μου να έρθω εδώ δεν την μετανιώνω ούτε στιγμή! Όχι μόνο για την διαφορά στην ποιότητα εκπαίδευσης αλλά κυρίως γιατί, η εμπειρία αυτή αποτελεί για μένα την εξερεύνηση του εαυτού μου και την εξέλιξη μου σαν άνθρωπο. Είμαι άτομο που πιστεύω στην γνώση από την εμπειρία ζωής και την επαφή μας με άλλους ανθρώπους, και το διάστημα που έχω ζήσει στην Αμερική με γέμισε εμπειρίες που ίσως δεν θα είχα την ευκαιρία να βιώσω αν δεν έκανα αυτό το βήμα. Πολλά πράγματα στον τρόπο ζωής εδώ και στην κουλτούρα των ανθρώπων είναι διαφορετικά. Κυρίως αισθάνομαι πιο ελεύθερη από ποτέ, και παρά τις δυσκολίες-που είναι πολλές!- νιώθω αισιοδοξία για το μέλλον και την επαγγελματική μου αποκατάσταση όταν βλέπω τις ευκαιρίες που υπάρχουν εδώ. Ο μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων που συναντάω στις οντισιόν, στην αρχή με τρομοκρατεί, καθώς φτάνει τους 150-300. Μετά όμως, σκέφτομαι την ικανοποίηση που θα νιώσω όταν θα επιλέξουν εμένα ανάμεσα στους 300 ή ακόμη και τους χιλιάδες καλλιτέχνες που παλεύουν για την ίδια θέση. Σαν πλεονεκτήματα λοιπόν, θα έθετα τις ευκαιρίες εργασίας σε όλους τους τομείς, την αυτοπεποίθηση που γαλουχεί το εκπαιδευτικό σύστημα για τις ικανότητές μας και την ελευθερία που νιώθεις χωρίς καμία κριτική. Όλοι ενδιαφέρονται για το τι κάνουν αυτοί και όχι για το τι κάνεις εσύ. Πριν έρθω δεν είχα καμία εικόνα για την ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γι’ αυτό και όταν ήρθα δεν μπορώ να πω αν απογοητεύτηκα ή όχι. Σίγουρα δυσκολεύτηκα με το φαγητό και τον ρυθμό της ζωής. Αν δεν ζήσεις εδώ για λίγο δεν νομίζω πως μπορείς να καταλάβεις τη ταχύτητα του χρόνου και τα αμέτρητα ερεθίσματα που λαμβάνεις καθημερινά, ακόμη και παθητικά. Αυτά συχνά προσθέτουν στην κούραση και στην ρουτίνα σου.

Το ταξίδι για την επίτευξή του στόχου μου τώρα ξεκινάει. Σίγουρα είναι μακρύ, δύσκολο και πολυδιάστατο, καθώς πρέπει να μάθω να ελίσσομαι και να προσαρμόζομαι σε διαφορά στυλ τέχνης για να  μπορέσω να επιβιώσω. Η συμβουλή που κρατάω και προσπαθώ ακόμη να αποδεχτώ είναι:

Γι’ αυτό πρέπει να βρω τον τρόπο να απολαμβάνω τις μικρές χαρές και καθημερινές δυσκολίες ισορροπώντας την αγάπη μου για το θέατρο (χορός-τραγούδι) και πάντα δουλεύοντας με την προοπτική να καταλήξω στην σκήνη. Επίσης, θα ήθελα πάρα πολύ να αρχίσω να διδάσκω μπαλέτο σε μικρές σχολές για να αποκτήσω την εμπειρία και να μοιραστώ την αγάπη μου για τον χορό με παιδιά που θέλουν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Με κάθε ειλικρίνεια προς τον εαυτό μου και όποιον διαβάζει το άρθρο, όλη αυτή η διαδικασία είναι και για μένα ένα πείραμα και ακόμη προσπαθώ να οραματιστώ που και πως ακριβώς βλέπω τον μελλοντικό εαυτό μου. Ο πρώτος μου στόχος είναι να τραγουδάω σε μικρά venues-μουσικές σκηνές, κάποιες φορές την εβδομάδα όσο ψάχνω δουλειά στο θέατρο και όποιο άλλο ενδιαφέρον project προκύψει.

Όταν κυνηγάς τον χορό στο εξωτερικό ή οποιαδήποτε άλλη τέχνη χρειάζεται να είσαι έτοιμ@ να εκθέσεις το ταλέντο σου, την δουλειά σου και την ψυχή σε κοινό, κριτές, δασκάλους. Αυτό είναι μια δύσκολη διαδικασία που μπορεί όμως να αποδειχθεί πολύ σημαντική και τελικά να σε ανταμείψει. Αλλά για να μην χαθείς μέσα σε αυτήν, μην ξεχνάς να αγαπάς τον εαυτό σου ακόμη και όταν δεν τα πας καλά, και να μην μετράς την αξία σου με βάση τις αποτυχίες. Και από αυτή την ιστορία κράτα ότι τα ερεθίσματα και οι δοκιμές είναι ένας δρόμος που έχει να δώσει σημαντικό υλικό στην τέχνη σου και βοήθεια στην απόφασή σου για το αν θα ακολουθήσεις τον χορό στο εξωτερικό.