Χορός στο εξωτερικό Vol 1: Εμπειρίες ανθρώπων που το τόλμησαν

Η απόφαση να φύγεις στο εξωτερικό, για κάποιους είναι εύκολη ενώ για κάποιους πολύ δύσκολη. Από την απόφαση όμως, μέχρι την εκτέλεση της και την προσαρμογή είναι ένας μακρύς δρόμος, γεμάτος φόβους, αμφιβολίες, εμπόδια και αποτυχίες για όλους. Μπορεί να αλλάζει ο βαθμός των δυσκολιών ή η αντίληψη τους, αλλά η μετανάστευση για το κυνήγι του ονείρου είναι μια περίπλοκη αλλά και πολλές φορές μια όμορφη διαδικασία. Εδώ θα μιλήσουμε συγκεκριμένα για κάποιες χορεύτριες και καλλιτέχνιδες και αυτά που τους προσέφερε ο χορός στο εξωτερικό και η απόφαση να τον κυνηγήσουν.

Ρωτήσαμε τις Έλενα Νταλακούδη και Εύα Χαρίση, όσα θα ήθελες να τις ρωτήσεις εσύ, σε περίπτωση που σκέφτεσαι να κυνηγήσεις το όνειρο του χορού μακριά από το σπίτι και τον τόπο σου. Πρόκειται για μία σειρά άρθρων που κάθε φορά θα συναντάς τις ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων.

Δημιουργήσαμε αυτή την μικρή σειρά άρθρων για να μάθεις τις διαφορετικές ιστορίες, με στόχο οι εμπειρίες τους να σε βοηθήσουν έστω και λίγο στη λήψη της απόφασης. Στο Vol 1 διάβασε τις ιστορίες της Έλενας και Της Εύας και μάθε τα όνειρά τους, πως και γιατί πήραν την απόφαση να φύγουν, τις δυσκολίες ή ευκολίες που αντιμετώπισαν, που βρίσκονται τώρα και που ευελπιστούν να τους βρει το μέλλον. Ελπίζουμε αυτή η σειρά να σου δώσει μια μικρή εικόνα για το πως είναι ο χορός στο εξωτερικό.

ΕΛΕΝΑ ΝΤΑΛΑΚΟΥΔΗ

Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα, ήμουν μαθήτρια στην ερασιτεχνική σχολή χορού της Φυλλίς Μάντζιαρη στην Θεσσαλονίκη. Στην τρίτη λυκείου, μετά από οντισιόν, κέρδισα υποτροφία ενός έτους στο Alvin Ailey American Dance Theater της Νέας Υόρκης.

Λάτρευα τον χορό από μικρή. Είναι τα πάντα για μένα. Είναι και πειθαρχία και αφοσίωση, αλλά κυρίως χαρά. Και μου την προσφέρει καθημερινά. Το όνειρο μου ήταν πάντα να γίνω χορεύτρια με διεθνή καριέρα κι όταν ολοκληρωθεί, θα ήθελα να ανοίξω ένα μεγάλο στούντιο και να γίνω καθηγήτρια χορού. Από μικρή ήξερα τον Alvin Ailey, καθώς ξεκίνησα μοντέρνο χορό από 3 ετών και ήταν όνειρο μου να φοιτήσω σε αυτή την κορυφαία διεθνώς σχολή.

Η οικογένειά μου πάντα με στήριζε σε ότι έκανα και όταν τους έλεγα ότι θέλω να ασχοληθώ με τον χορό, πάντα με προέτρεπαν να κάνω πράξη τα όνειρά μου. Στο σχολείο ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και αγαπητή στους καθηγητές και τους συμμαθητές μου, οι οποίοι δέχτηκαν με χαρά την διάκριση αυτή.

Νομίζω πως όταν είχε φτάσει η στιγμή να φύγω για πρώτη φορά μόνη μου στο εξωτερικό δεν είχα συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Ίσως και επειδή στην ηλικία των 18 ετών έχεις την άγνοια του κινδύνου που λένε. Είναι σίγουρα ένα τεράστιο βήμα για οποιονδήποτε άνθρωπο να αφήνει μια ζωή πίσω του και να μετακομίζει οπουδήποτε μακριά από τον τόπο του, ποσό μάλλον για ένα παιδί 18 ετών να πηγαίνει μόνο του στην άλλη άκρη του κόσμου. Αλλά ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει στην ζωή μου και το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου.

Μετά από 3 χρόνια υπότροφος του Alvin Ailey, μόλις τελείωσα την σχολή μου τον Μάιο. Θα είμαι πάντα ευγνώμων για αυτά τα 3 χρόνια που πέρασα εδώ, τα οποία είχαν τα πάντα, και χαρές και γέλια και επιτυχίες και αποτυχίες. Παρά τις δυσκολίες, πήρα εφόδια για μια ζωή, μεγάλα μαθήματα, άλλαξα και αναπτύχθηκα σαν άνθρωπος αλλά και σαν καλλιτέχνιδα. Δε θα άλλαζα στιγμή από το ταξίδι μου. Γνώρισα πολλούς συμφοιτητές και δημιούργησα φιλίες με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Είναι μοναδική εμπειρία να μοιράζεσαι αυτά τα χρόνια της ζωής σου με ανθρώπους που βιώνουν τις ίδιες εμπειρίες, και να μεγαλώνετε και να ανακαλύπτετε τους εαυτούς σας μαζί.

Υπήρξαν φυσικά και αρκετές στιγμές φόβου για το μέλλον, και από τη μεριά μου και από τους γονείς μου. Και είχαν δίκιο. Στην Ελλάδα δεν είναι σύνηθες ένα παιδί να ζει από την καριέρα της χορεύτριας. Ο χορός στο εξωτερικό είναι ένας άλλος κόσμος. Υπάρχουν επαγγελματικές ομάδες χορού που δίνουν παραστάσεις σε θέατρα και ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο για να μοιραστούν την τέχνη του χορού. Ο κόσμος στο εξωτερικό ενδιαφέρεται για την τέχνη, χρηματοδοτεί και στηρίζει. Είναι θλιβερό και με στεναχωρεί κάποιες φορές η σκέψη πως η Ελλάδα, η χώρα που γέννησε τις τέχνες, δεν δίνει χρήματα για να αναπτυχθούν. Μου λείπει πολύ η Ελλάδα και η οικογένεια μου αλλά ανάμεσα στο να ζω στην Ελλάδα ή να ακολουθήσω το όνειρο μου να είμαι χορεύτρια, προτιμώ το δεύτερο. Και αυτά τα δύο δυστυχώς δεν πάνε μαζί.

Μόλις τέλειωσα την σχολή μου τον Μάιο και βρίσκομαι ακόμη στην Νέα Υόρκη για να κυνηγήσω τα όνειρα μου συνεχίζοντας τις ακροάσεις για θιάσους και παραστάσεις. Νιώθω ότι έχει ανοίξει μια τεράστια πόρτα μπροστά μου. Κοιτάζω μπροστά, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην έκφραση και τη δημιουργία, που αποτελούν εφόδια εξέλιξης σε όλα τα πεδία.

ΕΥΑ ΧΑΡΙΣΗ

Όταν ζούσα στην Ελλάδα, εργαζόμουν κυρίως σε άσχετους από τον χορό κλάδους και σπούδασα Έργων Υποδομής. Δίδασκα ένα drop-in τμήμα σύγχρονου και προσπαθούσα να μπω στην Επαγγελματική Σχολή Χορού. Τα τελευταία 3 χρόνια βρίσκομαι στην Αυστρία, έχω κάνει ένα παιδάκι, δουλεύω σε μια δουλεία part-time και διδάσκω ένα σταθερό τμήμα ενηλίκων.

Προσωπικά άργησα αρκετά να καταλάβω ότι ήθελα να ασχοληθώ με τον χορό, αλλά πάντα ήθελα πολύ να διδάσκω. Προφανώς ένα μεγάλο όνειρο θα είναι πάντα να χορέψω κάπου επαγγελματικά αλλά νομίζω ότι πλέον το έχω χάσει αυτό το τρένο. Όταν αποφάσισα ότι θέλω να μπω στην επαγγελματική ήμουν ήδη 25 και το έκανα με στόχο να εργαστώ στον χορό με οποιονδήποτε τρόπο. Μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες να περάσω στην επαγγελματική και αφού ταυτόχρονα ήρθε η ευκαιρία να μετακομίσω στο εξωτερικό, με αφορμή μια δουλειά εστίασης, σκέφτηκα ότι όπου και αν πάω σίγουρα θα υπάρχουν κάποιες ευκαιρίες για εμένα. Ήλπιζα ότι θα μπορέσω να σπουδάσω χορό και θα έβρισκα σίγουρα ευκαιρίες εργασίας ως δασκάλα χορού.

Στην αρχή, η αλήθεια είναι ότι μετακόμισα διότι είχα βρει ήδη δουλειά και κατοικία, και δεν ήταν πρωταρχικός στόχος ο χορός στο εξωτερικό. Αφού είχα μετακομίσει, έψαχνα πολύ καιρό για τις επιλογές που είχα. Στην ευρύτερη περιοχή, γύρω από εκεί που μένω, υπήρχαν αρκετές σχολές που πρόσφεραν Bachelor στον σύγχρονο χορό, αλλά η απόσταση ήταν μεγάλη. Περίπου 2 ώρες και πάνω. Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν η ηλικία. Όσες σχολές έχω βρει μέχρι και τώρα έχουν όριο ηλικίας εισαγωγής τα 24 χρόνια. Οντάς πλέον 28 το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να πάρω μια πιστοποίηση στην παιδαγωγική του χορού από την Iwanson International School of Contemporary Dance στο Μόναχο.

Σίγουρα ήταν και είναι πολύ δύσκολο, και για εμένα αλλά και για την οικογένειά και τους φίλους μου να είμαι μακριά. Όταν έφυγα ένιωθα πολύ μεγάλη χαρά και αισιοδοξία. Σαν να μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο. Ήμουν ενθουσιασμένη για τις ευκαιρίες που πίστευα πως είχα αλλά και για τη ζωή που θα ζούσα στο εξωτερικό. Τελικά, τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι περίμενα. Στη δική μου περίπτωση οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές για να μπορέσω να ακολουθήσω μια ολοκληρωμένη σπουδή. Τώρα έχω προσγειωθεί αρκετά και έχω καταλάβει πως όσο κι αν το θες και όσο κι αν δουλεύεις για αυτό, καμία φορά οι συνθήκες παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και σε οδηγούν σε ένα διαφορετικό μέλλον.

Παρ ’όλα αυτά ο χορός στο εξωτερικό προσφέρει πολλές περισσότερες θέσεις εργασίας, ακόμα και για κάποιον αυτοδίδακτο. Παρά τα λίγα χρόνια που ζω εδώ, ήδη έχω περισσότερες προτάσεις και ευκαιρίες για να εξελιχθώ, σε σχέση με την Ελλάδα. Επίσης, το κράτος στηρίζει πάρα πολύ τους καλλιτέχνες με επιδοτήσεις για παράστασης και άλλα προγράμματα. Σίγουρα αυτό έχει φοβερή διαφορά με την Ελλάδα και το ίδιο ισχύει για τον μισθό μιας δασκάλας χορού. Από την άλλη πλευρά, ενώ πίστευα ότι τα πράγματα θα είναι πιο αξιοκρατικά στην Αυστρία, λειτουργούν αρκετά με γνωριμίες και είναι πολύ δύσκολο ως ξένος να μπεις στον κύκλο τους. Ένα ακόμα φαινόμενο που μου έκανε πολύ εντύπωση είναι το επίπεδο μαθητών και δασκάλων.  Με εξαίρεση τις αναγνωρισμένες, επαγγελματικές, πανευρωπαϊκά ομάδες  χορού, το επίπεδο των μαθητών στις ερασιτεχνικές σχολές και κατ’ επέκταση των καθηγητών είναι ιδιαίτερα χαμηλό σε σχέση με την Ελλάδα.

Ο στόχος μου παραμένει ίδιος, και αυτός είναι να ζω από τον χορό και να μην χρειαστεί να ξανά κάνω καμία άλλη δουλειά. Είναι το μόνο που με γεμίζει και με ολοκληρώνει. Θεωρώ ότι βρίσκομαι σε αυτόν τον δρόμο και αυτό για μένα είναι, για την δεδομένη στιγμή, μια επιτυχία. Ο τελικός μου στόχος όμως, είναι να γυρίσω στην Ελλάδα, με όσα περισσότερα εργαλεία μπορώ, και να ανοίξω κάποια μέρα τη δική μου σχολή. Έτσι λοιπόν τώρα προσπαθώ να αποκτήσω όση περισσότερη εμπειρία μπορώ και να παρακολουθήσω όσα σεμινάρια και πιστοποιήσεις μου δίνονται εδώ στο κέντρο της Ευρώπης, για να καταφέρω κάποια μέρα να είμαι μια καταξιωμένη δασκάλα που θα μεταφέρει το πάθος που έχω για αυτή την υπέροχη τέχνη, στους μαθητές μου.

Κάποιες φορές ο δρόμος προς τον στόχο είναι πιο σύντομος, κάποιες πιο αργός. Κάποιες φορές φαίνεται εύκολος αλλά ποτέ δεν είναι. Και κάποιες φορές στην διαδρομή ο στόχος αλλάζει εντελώς. Σε όποια περίπτωση και να εντάσεσαι, σίγουρα αξίζει να προσπαθείς είτε συναντήσεις επιτυχία είτε αποτυχία. Εξ άλλου η έννοια της επιτυχίας είναι υποκειμενική. Κάθε μέρα που υπάρχεις στον κόσμο είναι μια επιτυχία. Κάθε εμπόδιο και κάθε ευκαιρία χρειάζονται αξιολόγηση. Το ίδιο και οι στόχοι σου, που μπορεί να αλλάζουν συχνά. Και αυτό είναι οκ! Έτσι, κάτι που κάποτε θα θεωρούσες αποτυχία τώρα μοιάζει η μεγαλύτερη ευτυχία. Ο χορός στο εξωτερικό λοιπόν είναι ένας από τους πολλούς στόχους που θα συναντήσεις στην ζωή σου και όχι ο μοναδικός. Όπου και να τον κατατάσεις, ελπίζουμε αυτές οι δύο ιστορίες να σε βοήθησαν να σκεφτείς. Stay tuned για τις επόμενες!